کد مطلب:12374 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:259
در جبهه یهودیان: از قلب مدینه تا خیبر
«هو الذی اخرج الذین كفروا من اهل الكتاب من دیارهم لاول الحشر، ماظننتم ان یخرجوا، ظنوا انهم مانعتهم حصونهم من الله. فاتاهم الله من حیث لم یحتسبوا و قذف فی قلوبهم الرعب یخربون بیوتهم بایدیهم و ایدی المؤمنین فاعتبروا یا أولی الابصار.»
حشر/2
ترجمه: اوست خدایی كه برای پیروزی و نصرت اسلام كافران اهل كتاب (یعنی: یهود بنی نضیر كه با مكر و خیانت قصد كشتن پیامبر را كردند) در اولین برخورد همگی را از خانه هایشان اخراج نمود (تا جلای وطن كردند و به شام رفتند). هرگز شما مسلمانان گمان نمی كردید كه آنان به دستور رسول خدا از مسكنها و خانه های خود بیرون روند. در حالی كه حصارهای محكم خود را حافظ و مانع خود از قهر و غضب خدا می پنداشتند. اما عذاب خدا از آنجا كه گمان نمی بردند بر آنان رسید، و در دلشان از سپاه و قدرت اسلام ترس و هراس افكند، تا آنجا كه با دست خود و با دست مؤمنان
[ صفحه 236]
خانه هایشان را ویران می نمودند. اینك ای صاحبان خرد و ای هوشمندان جهان از این واقعه درس و عبرت بگیرید.
سرنوشت مبارزه ناجوانمردانه بت پرستان با اسلام، در جنگ بدر رقم زده شد، اگر چه زمان آن سالها طول كشید، و مكانها و میدانهای این مبارزات متعدد بود. تا آنكه در روز فتح مكه قطعی شد. همچنین سرنوشت این نزاع و كشمكش در جبهه دیگری كه خطرناكتر و زیانبارتر از جبهه قریشی بود از همان جنگ بدر مشخص شد. در حالی كه مبارزات در این جبهه رویاروی و آشكار و سلاحها سلاحهای متداول و معروف بود.
قریشیان با دلاوری تمام می جنگیدند، و جنگ آنان بعنوان دفاع از اوضاع به ارث رسیده و سنتهای ریشه دار و آداب و رسوم مقرر، و به صورت اظهار خشونت و خشم، برای حفظ احترام گذشتگان بود، زیرا برایشان آسان نبود تصور كنند كه آن پدران نظیر عبدالمطلب و هاشم و عبدمناف و قصی بن كلاب و مغیرة و زهرة و افرادی نظیر فهر و مضر و عدنان نادان و گمراه بوده اند.
در طول بیست سال كه مبارزه سخت میان عرب مشرك و مسلمانان در دو محیط و منطقه: مكه و مدینه ادامه داشت، از افراد قریش هر كس كه به آیات قرآن و معجزه پیامبر به رسالت او ایمان می آورد، و با او بر دین اسلام و بذل جان و جهاد در راه خدا بیعت می نمود، اسلام با آغوش باز از او استقبال می كرد. و گروه خداپرستی كه سحرگاه شب قدر ماه رمضان را با نخستین زن مسلمان، بانو خدیجه، همسر مصطفی و مادر مؤمنان شروع كردند، و سپس مسلمانان پیشگام به آنان پیوستند، این گروه خداپرست هم هر روز سرباز جدیدی را از جبهه قریش و عرب كه خدای تعالی او را به اسلام عزت داده بود و اسلام به وسیله او قدرت می یافت استقبال می نمود. سپاه سیصد نفری مجاهدان و انصار كه در جنگ بدر در زیر لوای مصطفی حضور داشتند طولی نكشید با افرادی از عرب كه به آنان پیوستند تعدادشان زیاد شد. تا آنگاه كه پیامبر اكرم در میان ده هزار جمعیت از یارانش، در روز فتح مكه وارد این شهر گردید.
در میان آنان كسانی بودند كه پیش از آنكه خدای تعالی قلبشان را برای پذیرفتن حق باز و گشاده نماید قبلا در دشمنی با اسلام و مبارزه و جنگ با پیامبر و یاران مؤمن او
[ صفحه 237]
سرسخت ترین مردم بودند. و كسانی كه ورودشان به اسلام تا سال فتح مكه و غزوه حنین و طائف و سال ورود نمایندگان، در نهم هجری. به تأخیر افتاد طولی نكشید كه همراه با پیشگامان مجاهد در جبهه ها و فتوحات بزرگ اسلام شركت كردند؛ فتوحاتی كه با آن، پرچم بزرگ اسلام را تا دورترین سرزمینهای مشرق و مغرب بر دوش خود حمل نمودند.
البته وضع جبهه قریش عربی خطرناكتر از اوضاعی كه در عصر بعثت با اسلام مقابله می كرد نبود. در جبهه قریش اوضاع كاملا آشكار و سلاحها سلاحهای متداول و معروف بود. و كمك و یاری، پی درپی به گروه خداپرستان می رسید. خطر بزرگتر در جبهه خبیث و بدطینتی بود كه دشمنان بشر بودند، و كسانی بودند كه زهرشان را به منافقان در مدینه نوشانیده بودند. یعنی: یهود. در واقع یهودیان بسیار اصرار می ورزیدند كه با اسلام در جنگ آشكار رویارویی نكنند. گروهكهای آنان در لانه های مخفی شده و نفوذكرده در شمال حجاز بیدار و هوشیار بودند، و زهر نفاق و دورویی را در افكار مردم مدینه پراكنده می كردند، و به فتنه و آشوب در مدینه دامن می زدند، تا نتیجة این فتنه و آشوب به قبایل قریش كشیده شد.
اینان گروه های مختلف را از هر جانب جمع می كردند، و آنان را برای جنگ با مسلمانان بسیج می نمودند؛ با وعده یاری و كمك از طرف یهودیانی كه مصطفی آنان را آزاد گذاشته بود، و امنیت دینی و مالی به آنان داده بود.
جریان جنگ بدر حادثه ای بود كه خیانت پنهانی یهود را در عهد و پیمانشان نسبت به پیامبر اسلام آشكار ساخت. پیمان صریح حضرت با یهود در این باب این بود كه: «هزینه زندگی یهود كه در حكومت اسلام زندگی می كنند بر عهده خودشان است، و هزینه زندگی مسلمانان هم بر عهده خود مسلمانان.»
«در برابر كسانی كه با جمعیت این پیمان نامه به محاربه برخیزند قرارداد یاری و همكاری میان مسلمانان و یهود منعقد می شود. و نیز در مقابل كسانی كه به اهل مدینه شبیخون زنند».
[ صفحه 238]
حشر/2
ترجمه: اوست خدایی كه برای پیروزی و نصرت اسلام كافران اهل كتاب (یعنی: یهود بنی نضیر كه با مكر و خیانت قصد كشتن پیامبر را كردند) در اولین برخورد همگی را از خانه هایشان اخراج نمود (تا جلای وطن كردند و به شام رفتند). هرگز شما مسلمانان گمان نمی كردید كه آنان به دستور رسول خدا از مسكنها و خانه های خود بیرون روند. در حالی كه حصارهای محكم خود را حافظ و مانع خود از قهر و غضب خدا می پنداشتند. اما عذاب خدا از آنجا كه گمان نمی بردند بر آنان رسید، و در دلشان از سپاه و قدرت اسلام ترس و هراس افكند، تا آنجا كه با دست خود و با دست مؤمنان
[ صفحه 236]
خانه هایشان را ویران می نمودند. اینك ای صاحبان خرد و ای هوشمندان جهان از این واقعه درس و عبرت بگیرید.
سرنوشت مبارزه ناجوانمردانه بت پرستان با اسلام، در جنگ بدر رقم زده شد، اگر چه زمان آن سالها طول كشید، و مكانها و میدانهای این مبارزات متعدد بود. تا آنكه در روز فتح مكه قطعی شد. همچنین سرنوشت این نزاع و كشمكش در جبهه دیگری كه خطرناكتر و زیانبارتر از جبهه قریشی بود از همان جنگ بدر مشخص شد. در حالی كه مبارزات در این جبهه رویاروی و آشكار و سلاحها سلاحهای متداول و معروف بود.
قریشیان با دلاوری تمام می جنگیدند، و جنگ آنان بعنوان دفاع از اوضاع به ارث رسیده و سنتهای ریشه دار و آداب و رسوم مقرر، و به صورت اظهار خشونت و خشم، برای حفظ احترام گذشتگان بود، زیرا برایشان آسان نبود تصور كنند كه آن پدران نظیر عبدالمطلب و هاشم و عبدمناف و قصی بن كلاب و مغیرة و زهرة و افرادی نظیر فهر و مضر و عدنان نادان و گمراه بوده اند.
در طول بیست سال كه مبارزه سخت میان عرب مشرك و مسلمانان در دو محیط و منطقه: مكه و مدینه ادامه داشت، از افراد قریش هر كس كه به آیات قرآن و معجزه پیامبر به رسالت او ایمان می آورد، و با او بر دین اسلام و بذل جان و جهاد در راه خدا بیعت می نمود، اسلام با آغوش باز از او استقبال می كرد. و گروه خداپرستی كه سحرگاه شب قدر ماه رمضان را با نخستین زن مسلمان، بانو خدیجه، همسر مصطفی و مادر مؤمنان شروع كردند، و سپس مسلمانان پیشگام به آنان پیوستند، این گروه خداپرست هم هر روز سرباز جدیدی را از جبهه قریش و عرب كه خدای تعالی او را به اسلام عزت داده بود و اسلام به وسیله او قدرت می یافت استقبال می نمود. سپاه سیصد نفری مجاهدان و انصار كه در جنگ بدر در زیر لوای مصطفی حضور داشتند طولی نكشید با افرادی از عرب كه به آنان پیوستند تعدادشان زیاد شد. تا آنگاه كه پیامبر اكرم در میان ده هزار جمعیت از یارانش، در روز فتح مكه وارد این شهر گردید.
در میان آنان كسانی بودند كه پیش از آنكه خدای تعالی قلبشان را برای پذیرفتن حق باز و گشاده نماید قبلا در دشمنی با اسلام و مبارزه و جنگ با پیامبر و یاران مؤمن او
[ صفحه 237]
سرسخت ترین مردم بودند. و كسانی كه ورودشان به اسلام تا سال فتح مكه و غزوه حنین و طائف و سال ورود نمایندگان، در نهم هجری. به تأخیر افتاد طولی نكشید كه همراه با پیشگامان مجاهد در جبهه ها و فتوحات بزرگ اسلام شركت كردند؛ فتوحاتی كه با آن، پرچم بزرگ اسلام را تا دورترین سرزمینهای مشرق و مغرب بر دوش خود حمل نمودند.
البته وضع جبهه قریش عربی خطرناكتر از اوضاعی كه در عصر بعثت با اسلام مقابله می كرد نبود. در جبهه قریش اوضاع كاملا آشكار و سلاحها سلاحهای متداول و معروف بود. و كمك و یاری، پی درپی به گروه خداپرستان می رسید. خطر بزرگتر در جبهه خبیث و بدطینتی بود كه دشمنان بشر بودند، و كسانی بودند كه زهرشان را به منافقان در مدینه نوشانیده بودند. یعنی: یهود. در واقع یهودیان بسیار اصرار می ورزیدند كه با اسلام در جنگ آشكار رویارویی نكنند. گروهكهای آنان در لانه های مخفی شده و نفوذكرده در شمال حجاز بیدار و هوشیار بودند، و زهر نفاق و دورویی را در افكار مردم مدینه پراكنده می كردند، و به فتنه و آشوب در مدینه دامن می زدند، تا نتیجة این فتنه و آشوب به قبایل قریش كشیده شد.
اینان گروه های مختلف را از هر جانب جمع می كردند، و آنان را برای جنگ با مسلمانان بسیج می نمودند؛ با وعده یاری و كمك از طرف یهودیانی كه مصطفی آنان را آزاد گذاشته بود، و امنیت دینی و مالی به آنان داده بود.
جریان جنگ بدر حادثه ای بود كه خیانت پنهانی یهود را در عهد و پیمانشان نسبت به پیامبر اسلام آشكار ساخت. پیمان صریح حضرت با یهود در این باب این بود كه: «هزینه زندگی یهود كه در حكومت اسلام زندگی می كنند بر عهده خودشان است، و هزینه زندگی مسلمانان هم بر عهده خود مسلمانان.»
«در برابر كسانی كه با جمعیت این پیمان نامه به محاربه برخیزند قرارداد یاری و همكاری میان مسلمانان و یهود منعقد می شود. و نیز در مقابل كسانی كه به اهل مدینه شبیخون زنند».
[ صفحه 238]